A oto lista kilku przykładowych argumentów dlaczego właściciele pomimo wszelkiej logice nadal nie chcą w ogóle szczepić swoich koni przeciw tężcowi:

• „zimnokrwistych się nie szczepi, tylko konie sportowe” ( tak, wiadomo – laseczki tężca sprawdzają wyniki sportowe przed wniknięciem do organizmu)
• „osłów się nie szczepi” – patrz wyżej
• „kuców się nie szczepi” – patrz wyżej
• „szczepienia są drogie” ( koszt 2 szczepień podstawowych w zależności od producenta szczepionki to średnio 150-200 zł, koszt klaczy zimnokrwistej średnio 10.000-20.000 PLN)
• „trzeba to powtarzać co pół roku” – nie trzeba o czym dalej
• „od 10, 20, 30 lat trzymam konie i nigdy nie było w mojej stajni tężca” – dopóty dzban wodę nosi…..
• „koń jest już na za stary, za młody”
• „koń jest na sprzedaż” – (ogłoszenie wisi już pół roku)
•  „klacz jest w ciąży więc się jej nie szczepi” – szczepi się jak najbardziej a idealnie jeśli doszczepi  się na 4-6 tygodni przed planowanym terminem wyźrebienia – wtedy nowonarodzone źrebię pobiera dużą ilość przeciwciał wraz z siarą i też przez kilka miesięcy jest bezpieczne a z kolei klacz bardzo dobrze zabezpieczona na wypadek ryzyka tężca w wyniku uszkodzenia dróg rodnych czy zatrzymania łożyska.
•  „mam 25 klaczy, nawet jak jedna umrze na tężec raz na 10 lat to i tak nie opłaca się szczepić”  lub „moje konie pracują w rekreacji a przecież wiadomo, że to się nie opłaca” – jeżeli ktoś kiedykolwiek widział jak bardzo cierpi koń chorujący na tężec i jak straszna potrafi to być śmierć wie, że to jeden z najgorszych argumentów. Aczkolwiek nie ma ponoć takiego cierpienia zwierzęcia, którego nie byłby w stanie znieść jego właściciel.

2. Sytuacja druga – rewakcynacja co 6 miesięcy

Konie bezpodstawnie otrzymują co pół roku kolejną dawkę szczepionki niejako rykoszetem przy okazji szczepień przeciwko grypie. I o ile w przypadku grypy w sytuacji gdy koń regularnie cały rok startuje rzeczywiście wymagane jest tak częste doszczepianie, o tyle w przypadku tężca jest to nie tylko niepotrzebne ale może również nieść niepożądane skutki.

Toksoid tężcowy używany w szczepionkach jest niezwykle silnym i niezmieniającym się antygenem indukującym silną i długotrwałą odpowiedź immunologiczną. Jest to zupełnie inaczej niż w przypadku grypy koni gdzie, podobnie jak u ludzi, odpowiedź immunologiczna utrzymuje się dość krótko.

Dlatego schemat szczepień przeciw tężcowi wygląda zupełnie inaczej:

Na początku wymagane jest szczepienie podstawowe: pierwsze szczepienie i drugie bazowe wykonane 3-6 tygodni od pierwszego. Następnie zaleca się III dawkę przypominającą podawaną po roku od szczepienia II.

W następnych latach szczepi się przeciwko tężcowi co 2-4 lata w zależności od wytycznych producenta poszczególnych szczepionek i indywidualnie ocenianej sytuacji w stadzie. O ile na podstawie różnych badań można polemizować czy bardziej właściwe jest doszczepianie koni co 2, co 3 a może nawet co 4 lata o tyle na pewno przeciwwskazane jest szczepienie ich co 6 miesięcy na przestrzeni wielu kolejnych sezonów!

Po pierwsze tak częste szczepienie nie tylko nie zapewnia większej odporności ale paradoksalnie może dać nawet efekt przeciwny. Dodatkowo zbyt częsta immunizacja tak silnym antygenem u zwierząt wykazujących skłonność do schorzeń autoimmunologicznych lub z nadreaktywnością immunologiczną np. skóry, dróg oddechowych czy oczu może być czynnikiem aktywującym te schorzenia lub zaostrzającym ich przebieg.

Dlatego fakt,  że szczepionka przeciw samej grypie i skojarzona grypa/tężec praktycznie nie różnią się ceną nie może być argumentem dla notorycznego stosowania tej ostatniej.